ΑΚΟΜΑ

Η νιοτη σιγα σιγα φευγει...Κιτρινα φυλα πεφτουν ολογυρα μου,και εγω μενω ακινητος,παγωμενος,ενω τα οπλα μενουν ακομα κρυμενα σε σκοτεινα σκονισμενα δωματια.
Λουλουδια που θα ανθιζαν μεσα μου δεν ανθισαν ποτε.Στο σπιτι που καποτε εμενα,τωρα η σκονη και το σκοταδι γλυφει τους τοιχους,θυμιζει παλιους ξεχασμενους φιλους.
Τι φριχτο πραγμα που ειναι η ζωη...Μοιαζει με ανατριχιλα,νυχτα σε χειμωνιατικο τοπιο,μια φρικιαση τρομου.Μενω ακινητος μεσα στο σκοτεινο δωματιο,ελεγχω τη καρδια μου,ελεγχω τη πιεση μου,γινομαι ενα ψυχογραφημα.Αυτο πρεπει να γινεις για καταλαβεις.Γυρνα την πλατη σου στα παντα,η κοινωνικοτητα ειναι μια ανοησια,ρηχες σχεσεις με ρηχους ανθρωπους.Ειχα τοση θαλασσα μπροστα μου!Τοση γαμημενη θαλασσα!