Υπαρχουν δυο δρομοι.Η θα ζεις την πραγματικοτητα με ολο τον πονο,τη δυστυχια και το αχαρο χρωμα της καθημερηνοτητας,η θα εισαι σαν εκεινα τα μοναχικα,λεπτεπιλεπτα ωχρα κοριτσια της επαρχιας,σπανια φυσικα σημερα,και θα ζεις μεσα σε φεγγαρο υφαντα ονειρα.αλλα για να μπεις σε αυτο το δρομο πρωτα πρεπει να νιωσεις στην παιδικη σου ψυχη ολο το υγρο θολο σκοταδι αυτης της εποχης.ομως η τεχνολογια ειναι παντου τωρα και δεν αφηνει χωρο σε ονειρα,μοναξιες,σκοταδια και σκεψεις.ενα ονειρο τωρα κυριαρχει.μια μαζικοτητα,ο εμετος τωμ μεσων.μια παγκοσμια διεστραμενη θρησκεια.
Ο τριτος και ο καλυτερος δρομος ειναι αυτος της τεχνης.Μα και αυτη τωρα πρεπει να ξαναγεννηθει απ τις σταχτες της,να ξαναδωσει υπογεια τις μαχες της.
Μεσα σε σκοτεινα υπογεια υπο τον ηχο της καρδια μας τελετουργουμε,σαν πληγες στο συμπαν αιμοραγουμε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου